Meer info bij mijn column uit de PZC van 18 december.

JE KAARTJE MET EEN NIEUWJAARSWENS VOOR MAXIME MAG NAAR:
PZC
o.v.v. Maxime
Poelendaelesingel 12-D
4335 JA Middelburg

Maxime: wie wat waar

Maxime is geboren in Wormhout (Frankrijk) in 1934 als jongste zoon in een gezin van tien kinderen. Een zuster gaat het klooster in, een broer wordt pastoor, Maxime blijft met broer Gérard en zus Marie-Thérèse op de ouderlijke boerderij wonen, even ten zuiden van Wormhout. De overige vijf trekken wél huis uit.

Samen met broer Gérard bestiert Maxime het boerenbedrijf op hun oude Vlaamse hoeve uit 1758. Hun zuster runt het huishouden. De broers zijn altijd met paarden blijven werken; een tractor kwam er bij hen niet in.

Veel inwoners van Wormhout kwamen als kind graag op de hoeve, bijvoorbeeld om eiers te kopen. Ze gingen dan namelijk nooit naar huis zonder een stuk chocola, een meringue of een wafel – allemaal huisgemaakt.

In 2009 overleed Marie-Christine (78 jaar oud), in 2013 Gérard (88) en als laatste ging pastoor Jean in 2019 (91).

Maxime produceert nog altijd indrukwekkende hoeveelheden wafels. De vraag is voor wie.

De interviews van Mark Ingelaere

Mark Ingelaere is een West-Vlaming met een grote belangstelling voor voor de taal en cultuur van Frans-Vlaanderen. Hij Maakt Sinds een aantal jaren video’s met vraaggesprekken in het Frans-Vlaams of over het Frans-Vlaams. Op zijn YouTube kanaal vind je nu al meer dan 400 lange en korte interviews en reportages.
Speciaal naar aanleiding van m’n column heeft Mark Ingelaere geprobeerd zijn beweegredenen voor en gedachten over zijn interviewreeks en in het bijzonder het portret van Maxime onder woorden te brengen:

Zwerftocht van een bevoorrechte getuige

Het verhaal van een land, het volk, het handwerk, het isolement en de kwetsbaarheid van een taal, maar ook de schoonheid.

Hij is kalm en vol emotie.

Eenzaam ?

Ik sta op een juiste afstand.

Ben ik een toeschouwer ?

Breek ik binnen in zijn persoonlijke levenssfeer ?

De keuken van zijn boerderij is moeilijker te betreden dan een gerechtsgebouw.

Het is er ordelijk, maar ook nostalgisch…. of betreurenswaardig?

Het is geen sensationeel beeld, maar het dagelijks leven op een onvermogend moment.

Het toont de vergeefse worsteling om de traditie, maar ook om de moedertaal te behouden.

Ik tast de intellectuele en emotionele grens en mogelijkheid af.

Zowel het beeld als de taal cirkelen rond mijn onderwerp.

Het hart en de geest worden uitgenodigd om samen rond de tafel te zitten en Vlaams te spreken, en in die zin ontstaat er een soort samenwerking.

Een gesprek aan de keukentafel in het archaïsche interieur van de oude boerderij.

Hij is oud en stug, maar nooit onvriendelijk of bot.

Hij is een held en volhardt voor een dreigende en onvermijdelijke teloorgang.

Zijn dagelijkse wereld is aan het verdwijnen door de onherroepelijke intrede van de verandering.

De ideologie van Frankrijk is een schok, maar is de drijvende kracht voor mijn project.

Mark Ingelaere
Hondschoote

Kees Dommisse

Terug